ໃນປີ 1997, ນັກກິລາຊາວຝຣັ່ງ Patrick de Gayardon ໄດ້ສ້າງປະຫວັດສາດດ້ວຍການເປັນຄົນທຳອິດທີ່ໂດດອອກຈາກເຮືອບິນດ້ວຍຊຸດປີກທີ່ສາມາດບິນໄດ້. ນີ້ເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງຍຸກໃໝ່ໃນການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກ.

ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ເຕັກໂນໂລຊີຂອງຊຸດບິນໄດ້ກ້າວໜ້າຢ່າງໄວວາ. ຊຸດບິນສະໄໝໃໝ່ມີຄວາມປອດໄພ ແລະ ປະສິດທິພາບສູງຂຶ້ນ, ເຮັດໃຫ້ນັກກິລາສາມາດບິນໄດ້ໄກຂຶ້ນ ແລະ ຄວບຄຸມການບິນໄດ້ດີຂຶ້ນ. ປັດຈຸບັນ, ການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກໄດ້ກາຍເປັນກິລາທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຢ່າງສູງໃນຫຼາຍປະເທດທົ່ວໂລກ.

ເຕັກນິກ ແລະ ອຸປະກອນໃນການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກ

ຊຸດບິນແມ່ນອຸປະກອນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກ. ມັນປະກອບດ້ວຍປີກແຂງທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງແຂນ ແລະ ລຳຕົວ, ເຮັດໃຫ້ນັກກິລາມີພື້ນທີ່ຜິວທີ່ໃຫຍ່ຂຶ້ນເພື່ອສ້າງແຮງຍົກ. ຊຸດບິນຍັງມີຂາກາງເຂົ່າທີ່ຊ່ວຍໃນການຄວບຄຸມທິດທາງ ແລະ ຄວາມໄວໃນການບິນ.

ນອກຈາກຊຸດບິນແລ້ວ, ນັກກິລາຍັງຕ້ອງໃສ່ໝວກກັນກະທົບ, ແວ່ນຕາປ້ອງກັນ, ແລະ ເຄື່ອງວັດແທກຄວາມສູງ. ທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນຮົ່ມກູ້ໄພ ເຊິ່ງຈະຖືກນຳໃຊ້ເມື່ອຮອດເວລາທີ່ເໝາະສົມໃນການລົງພື້ນ.

ເຕັກນິກໃນການບິນປະກອບດ້ວຍການຄວບຄຸມທ່າທາງຂອງຮ່າງກາຍເພື່ອປັບທິດທາງ ແລະ ຄວາມໄວໃນການບິນ. ນັກກິລາຕ້ອງຮຽນຮູ້ວິທີການໃຊ້ກະແສລົມ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງອາກາດເພື່ອເພີ່ມໄລຍະເວລາໃນການບິນ. ການຝຶກຝົນ ແລະ ປະສົບການເປັນສິ່ງສຳຄັນໃນການພັດທະນາທັກສະເຫຼົ່ານີ້.

ຄວາມທ້າທາຍ ແລະ ຄວາມສ່ຽງໃນການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກ

ການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກເປັນກິລາທີ່ມີຄວາມສ່ຽງສູງ. ຄວາມຜິດພາດເລັກນ້ອຍສາມາດນຳໄປສູ່ອຸບັດຕິເຫດຮ້າຍແຮງ ຫຼື ເສຍຊີວິດໄດ້. ໜຶ່ງໃນຄວາມທ້າທາຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນການຄວບຄຸມຄວາມໄວ ແລະ ທິດທາງໃນການບິນ. ນັກກິລາຕ້ອງສາມາດປັບຕົວໄດ້ຢ່າງໄວວາຕໍ່ການປ່ຽນແປງຂອງກະແສລົມ ແລະ ສະພາບອາກາດ.

ອີກໜຶ່ງຄວາມສ່ຽງທີ່ສຳຄັນແມ່ນການປະເມີນເວລາທີ່ເໝາະສົມໃນການເປີດຮົ່ມ. ຖ້າເປີດຮົ່ມຊ້າເກີນໄປ, ອາດຈະບໍ່ມີເວລາພຽງພໍໃນການຊະລໍຄວາມໄວກ່ອນຈະຮອດພື້ນ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຖ້າເປີດຮົ່ມໄວເກີນໄປ, ອາດຈະເຮັດໃຫ້ຕົກລົງໃນພື້ນທີ່ທີ່ບໍ່ປອດໄພ.

ນອກຈາກນີ້, ການບິນໃກ້ກັບພູ ຫຼື ໂຄງສ້າງອື່ນໆ ກໍ່ມີຄວາມສ່ຽງສູງ. ນັກກິລາຕ້ອງມີຄວາມສາມາດໃນການຄຳນວນໄລຍະຫ່າງ ແລະ ຄວາມໄວຢ່າງແມ່ນຍຳ ເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຊົນກັບສິ່ງກີດຂວາງ.

ການຝຶກຝົນ ແລະ ການກຽມພ້ອມສຳລັບການຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກ

ການກາຍເປັນນັກກິລາຫໍ່ນຮົ່ມແບບບໍ່ມີເຄື່ອງຈັກຕ້ອງໃຊ້ເວລາຝຶກຝົນຫຼາຍປີ. ມັນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຝຶກໂດດຮົ່ມແບບທຳມະດາ, ເຊິ່ງນັກກິລາຕ້ອງສະສົມປະສົບການຢ່າງໜ້ອຍ 200 ຄັ້ງກ່ອນທີ່ຈະໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ທົດລອງໃຊ້ຊຸດບິນ.

ການຝຶກຝົນພາກພື້ນດິນກໍ່ມີຄວາມສຳຄັນບໍ່ແພ້ກັນ. ນັກກິລາຕ້ອງຝຶກຝົນທ່າທາງຂອງຮ່າງກາຍໃນອຸໂມງລົມ, ເຊິ່ງຈຳລອງສະພາບການບິນໃນອາກາດ. ນອກຈາກນີ້, ການອອກກຳລັງກາຍເພື່ອເສີມສ້າງຄວາມແຂງແຮງ ແລະ ຄວາມຍືດຫຍຸ່ນຂອງຮ່າງກາຍກໍ່ເປັນສິ່ງຈຳເປັນ.

ການກຽມພ້ອມດ້ານຈິດໃຈກໍ່ມີບົດບາດສຳຄັນ. ນັກກິລາຕ້ອງມີ