ປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງການເຍືອງເອັນໃນການກິລາ

ການເຍືອງເອັນມີປະຫວັດສາດອັນຍາວນານທີ່ສາມາດຍ້ອນກັບໄປໄດ້ເຖິງອາລະຍະທຳບູຮານ. ໃນຈີນໂບຮານ, ການເຍືອງເອັນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຝຶກຊີ່ກົງ, ເຊິ່ງເປັນລະບົບການເຝິກແອບຮ່າງກາຍ ແລະ ຈິດໃຈທີ່ມີມາຫຼາຍພັນປີ. ໃນອິນເດຍ, ການເຍືອງເອັນໄດ້ຖືກລວມເຂົ້າໃນການຝຶກໂຢຄະ, ເຊິ່ງມີຈຸດປະສົງເພື່ອສ້າງຄວາມສົມດຸນລະຫວ່າງຮ່າງກາຍ ແລະ ຈິດໃຈ.

ໃນໂລກຕາເວັນຕົກ, ການເຍືອງເອັນໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນຊ່ວງຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20. ນັກການກິລາເລີ່ມຮັບຮູ້ວ່າການເຍືອງເອັນສາມາດປັບປຸງຄວາມຢືດຢຸ່ນ ແລະ ປະສິດທິພາບໄດ້. ໃນຊ່ວງທົດສະວັດ 1950, ການເຍືອງເອັນໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງໂປຣແກຣມການຝຶກຊ້ອມຂອງນັກກິລາອາຊີບ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມັນແມ່ນໃນຊ່ວງທົດສະວັດ 1980 ທີ່ການເຍືອງເອັນໄດ້ກາຍເປັນວິທະຍາສາດທີ່ສົມບູນແບບ. ນັກຄົ້ນຄວ້າເລີ່ມສຶກສາຜົນກະທົບຂອງເທັກນິກການເຍືອງເອັນຕ່າງໆຕໍ່ກັບຜົນງານຂອງນັກກິລາ. ການຄົ້ນພົບເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ນຳໄປສູ່ການພັດທະນາວິທີການເຍືອງເອັນໃໝ່ໆທີ່ອີງໃສ່ຫຼັກຖານທາງວິທະຍາສາດ.

ວິທະຍາສາດຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການເຍືອງເອັນ

ການເຂົ້າໃຈວິທະຍາສາດຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການເຍືອງເອັນແມ່ນສຳຄັນສຳລັບການນຳໃຊ້ທີ່ມີປະສິດທິພາບ. ເມື່ອພວກເຮົາເຍືອງເອັນ, ພວກເຮົາກຳລັງເຮັດວຽກກັບຫຼາຍລະບົບຂອງຮ່າງກາຍ, ລວມທັງລະບົບກ້າມເນື້ອ, ເສັ້ນເອັນ, ແລະ ລະບົບປະສາດ.

ກ້າມເນື້ອປະກອບດ້ວຍເສັ້ນໃຍທີ່ສາມາດຢືດອອກ ແລະ ຫົດຕົວໄດ້. ເມື່ອພວກເຮົາເຍືອງເອັນ, ພວກເຮົາກຳລັງຢືດເສັ້ນໃຍເຫຼົ່ານີ້ອອກ, ເຊິ່ງສາມາດເພີ່ມຄວາມຍາວ ແລະ ຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງມັນ. ນອກຈາກນີ້, ການເຍືອງເອັນຍັງສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ເສັ້ນເອັນ, ເຊິ່ງເປັນເນື້ອເຍື່ອທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກ້າມເນື້ອກັບກະດູກ.

ລະບົບປະສາດກໍ່ມີບົດບາດສຳຄັນໃນການເຍືອງເອັນ. ເມື່ອພວກເຮົາເຍືອງເອັນ, ຮ່າງກາຍຂອງພວກເຮົາຈະປັບຕົວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງການຢືດອອກ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ລະບົບປະສາດຈະອະນຸຍາດໃຫ້ກ້າມເນື້ອຢືດອອກໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນໂດຍບໍ່ມີຄວາມອຶດອັດ.

ເທັກນິກການເຍືອງເອັນທີ່ນິຍົມໃຊ້ໃນການກິລາ

ມີເທັກນິກການເຍືອງເອັນຫຼາຍຢ່າງທີ່ໃຊ້ໃນການກິລາ, ແຕ່ລະວິທີມີຈຸດປະສົງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດສະເພາະ. ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນບາງເທັກນິກທີ່ນິຍົມໃຊ້ທີ່ສຸດ:

1. ການເຍືອງເອັນແບບຢຶດ: ນີ້ແມ່ນຮູບແບບທີ່ງ່າຍທີ່ສຸດຂອງການເຍືອງເອັນ. ມັນກ່ຽວຂ້ອງກັບການຢືດກ້າມເນື້ອຈົນເຖິງຈຸດຄວາມອຶດອັດ ແລະ ຮັກສາທ່ານັ້ນໄວ້ປະມານ 15-30 ວິນາທີ. ມັນມີປະໂຫຍດສຳລັບການເພີ່ມຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງກ້າມເນື້ອທົ່ວໄປ.

2. ການເຍືອງເອັນແບບເຄື່ອນໄຫວ: ເທັກນິກນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເຄື່ອນໄຫວກ້າມເນື້ອຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຜ່ານຊ່ວງການເຄື່ອນໄຫວຂອງມັນ. ມັນເປັນທີ່ນິຍົມໃຊ້ໃນການອົບອຸ່ນຮ່າງກາຍກ່ອນການອອກກຳລັງກາຍ ຫຼື ການແຂ່ງຂັນ.

3. ການເຍືອງເອັນແບບບາລິສຕິກ: ເທັກນິກນີ້ລວມມີການເຄື່ອນໄຫວແບບຮີບດ່ວນ ແລະ ການກະໂດດ. ມັນສາມາດເປັນປະໂຫຍດໃນການກິລາທີ່ຕ້ອງການຄວາມໄວ ແລະ ກຳລັງລະເບີດ, ແຕ່ຕ້ອງໃຊ້ດ້ວຍຄວາມລະມັດລະວັງເພາະມັນສາມາດເພີ່ມຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການບາດເຈັບ.

4. ການເຍືອງເອັນແບບ PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation): ນີ້ແມ່ນເທັກນິກຂັ້ນສູງທີ່ລວມເອົາການເຍືອງເອັນ ແລະ ການຫົດຕົວ. ມັນມີປະສິດທິພາບໃນການເພີ່ມຊ່ວງການເຄື່ອນໄ